Op vrijdag 20 december organiseerde de bibliotheek ‘night@thebib’ in het kader van De Warmste Week. De opbrengst van de avond ging naar Vzw Co-Living, een co-housingproject voor jongeren met een verstandelijke beperking.

Toen de bibliotheek aan het Lettertype Collectief vroeg om een erotisch kort verhaal te schrijven voor deze avond, twijfelde ik geen seconde om mee te doen, omdat ik een aantal gebruikers van vzw Co-Living persoonlijk ken. Het verhaal dat ik die avond in het bibboudoir bracht, kan je hieronder lezen.

De eerste keer

Hendrik smijt de ene outfit na de andere op de grond. De blauwe jeansvest die hij van zijn moeder kreeg. Zijn favoriete rode polo. Zijn bruine broek. De groene kousen. De kleerkast is bijna leeg, en nog steeds heeft hij geen maatpak gevonden. De deur van zijn kamer gaat open, en blijft halfweg vastzitten door een onderbroek. Maaike verschijnt vanachter de deur. Ze klautert over de stapel stof, terwijl hij in een hoek van de kamer verscholen zit. Zijn bovenlichaam schommelt heen en weer. Tranen stromen over zijn gezicht.
‘Ik kan mijn kostuum niet vinden!’
‘Rustig maar jongen.’ Ze legt haar armen op zijn benen. Zijn lichaam ontspant van de aanraking. Hij wil niet roepen tegen Maaike en toch schreeuwt hij dat hij niet meer wil gaan. Dat de liefdesmevrouw hem zal uitlachen.
‘Waar is jouw schema?’
‘In de vuilnisbak.’ Hij durft haar niet aan te kijken. Ze haalt de prop papier uit de prullenmand. Samen overlopen ze het stappenplan voor vandaag. Het staat er zwart op wit, voor de afspraak gaan ze nog naar het winkelcentrum om nieuwe kleren.
‘Echt, gaan we nog naar de winkel?’ De storm in zijn hoofd gaat liggen. De wolken klaren op. Hij kan terug naar ademhalen. ‘En dan naar de blote mevrouw.’
‘Ja, maar eerst gaan we hier opruimen.’

Met de borst vooruit paradeert Hendrik door de gang van de voorziening. Opgewekt zwaait hij naar zijn medebewoners. Hij wil het hen vertellen, maar dat mag niet van Maaike. Het is hun kleine geheim. Waarom begrijpt hij niet zo goed, maar hij vertrouwt Maaike. Ze is altijd lief voor hem. Bovenal heeft ze mooi lang blond haar. Soms denkt Hendrik aan haar wanneer hij in slaap valt. Al weet hij dat ze een man heeft. Hij kan het niet helpen. Aan de uitgang rookt de kuisvrouw een sigaret.
’Hendrik ga je op stap?’ Hij moet gniffelen, kijkt naar Maaike, ons kleine geheimpje.
‘Ik ga op date met Maaike.’
‘Charmeur.’ Maaike knipoogt naar de kuisvrouw. ‘Ik heb wel nog geen bloemen gekregen.’ Hendrik is niet uit zijn lood te slaan. Op naar de bloemenwinkel. Hij kan niet snel genoeg bij haar auto zijn.

Na een tussenstop bij de bloemenwinkel en het winkelcentrum parkeert Maaike haar auto langs de expresweg voor een oude villa. Hendrik krabt even aan zijn kruis. Wriemelt aan het bovenste knopje van zijn hemd. Wanneer hij uit de auto stapt, wenst Maaike hem succes. Hendrik knikt. Het kost hem moeite om het grindpad naar de voordeur te vinden. De volledige voortuin is overwoekerd met distels, netels, paardenbloemen. Tussen de klimop kan je net nog enkele wit geschilderde bakstenen ontdekken.
Zijn hart gaat sneller en onregelmatiger kloppen. Hij kijkt nog even om naar de auto, door de reflectie van de zon kan hij Maaike niet meer zien. Wanneer hij zich terug omdraait, gaat de voordeur al open. Een vrouw van middelbare leeftijd staat in de deuropening. Hendrik durft amper in haar richting te kijken. Vraagt zich af waarom ze een slaapkleedje draagt op klaarlichte dag. Haar zwarte krullen vallen op haar schouders neer. In het echt ziet ze er nog veel mooier uit dan op de foto. Hij begraaft zijn gezicht in de bloemen.
‘Dank u, dat was echt niet nodig.’ Dorothea neemt de bloemen over, zonder dat hij ze echt aan haar gegeven heeft. ‘Ik ben Dorothea, zullen we.’ Hij knikt, stamelt enkele onverstaanbare lettergrepen en laat zich door de vrouw naar boven leiden. De kamer ziet er niet uit als een slaapkamer. Er ligt een zwart tapijt op de vloer. Rode gordijnen. Satijnen lakens op bed. Op het nachttafeltje ziet Hendrik handboeien liggen. Een doosje Durex en glijmiddel. Dorothea lacht naar hem.
‘Koffie’, antwoord hij op de vraag of hij iets wil drinken.
‘Je mag geen alcohol drinken zeker?’ Hendrik schiet in een lachen uit. Stel je voor, wat zou moeder daarvan zeggen als hij een pintje zou drinken.

Hij zit in een zetel in de hoek van de kamer. Dorothea neemt zijn kop koffie en zet hem op de vensterbank. Ze drukt op een knopje. Het nummer herkent hij niet. Ze wiegt zachtjes met haar heupen. Werpt hem een kushandje toe. Tonight i’m gonna dance for you. Tonight i gonna put my body on your body. Boy I like it when you watch me.  Zijn ogen schieten alle kanten uit. Het is de eerste keer dat een vrouw zo voor hem danst. Een warme prikkeling trekt door zijn lichaam. Ze laat het lintje over haar linker schouder glijden. Het kleedje verhult nog net haar tepel. Boy look into my eyes.
Ze stopt even dansen wanneer hij rechtstaat. Voorzichtig doet hij de jas van zijn maatpak uit. Legt zijn stropdas naast de koffie. Hendrik geeft zich volledig over aan de muziek. Hij schudt met zijn poep. Gooit zijn armen in de lucht. Laat Dorothea enkele keren rond haar as draaien. Hij zet de knoopjes van zijn hemd open om wat meer bewegingsvrijheid te hebben. Met een bloem tussen zijn lippen, gaat hij op zijn knieën zitten, om haar plechtig ten dans te vragen. Ze prutst even aan haar iPhone om een geschikt nummer te vinden. Hij legt zijn handen op haar volle heupen en wiegt haar doorheen de kamer. Voor het eerst neemt hij de leiding. Voelt hij zich als een echte man. Terwijl de laatste noten van i will always love you door de boxen resoneert, maakt hij een diepe buiging.
Dorothea vleit zich neer op het ronde bed. Het doet hem denken aan Balthazar Boma. Ze lokt Hendrik met een vinger. Haar nagels zijn roodgelakt. Aarzelend gaat hij op de rand van het bed zitten. Kijkt naar zijn schoenen. Onder de bedrand ligt een zwart kanten slipje. De spieren in zijn rug spannen op. Hij voelt haar dichterbij komen. Haar adem in zijn nek. Een elektrische shock gaat door zijn lichaam. Zet hem helemaal in brand. Haar handen glijden over zijn rug, over zijn schouders, verdwijnen onder zijn hemd. Dorothea wrijft over zijn borstkas. Kust zijn nek. In de spiegel ziet hij dat ze haar kleedje heeft afgedaan. Hij schuifelt heen en weer. ‘sssssssst, rustig maar.’ Op haar linkerborst heeft ze een kleine moedervlek. Wanneer ze hem steviger vastpakt voelt hij haar rondingen. Even is het alsof hij Maaike in de spiegel ziet.
De kamer trilt wanneer een vrachtwagen over de expressweg dendert. Dorothea staat op en gaat voor Hendrik staan. Knoopje per knoopje opent ze zijn hemd, smijt het achteloos op de grond. Hij moet de neiging onderdrukken om het hemd op te rapen, terwijl ze op haar krakende knieën gaat zitten. Zijn broek mag ze nog uitdoen, maar wanneer ze zijn onderbroek naar beneden wil trekken, protesteert Hendrik.
‘Dat wil ik niet,’ zegt hij met een licht haperende stem. Hij is nog nooit naakt geweest bij een onbekende. Hij vindt het ongepast.
‘Daarom ben je toch hier?’
‘Kunnen we gewoon samen op bed liggen?’ Ze kust hem op de wang.
‘Lieve Hendrik, natuurlijk kan dat.’
Ze kruipen samen onder de zijden lakens. Zijn hemd ligt nog steeds op de grond. Zo blijven ze nog even liggen. Ze slaat haar armen om hem heen. Alle spanning in zijn lichaam is verdwenen. Hij kan nog steeds niet geloven dat hij zonet een blote vrouw gezien heeft. Dat hij samen met haar in bed ligt. Hij sluit zijn ogen en begint zacht te neuriën.