‘Mijn Azertyfactor’ bundelt 25 teksten van onbekend talent dat gespot werd op het platform Azertyfactor, een vrijhaven van Creatief Schrijven waar pennenvoerders hun vruchten publiceren. Elke woensdag scheidt een vakspecialist het kaf van het koren en serveert één pennenvrucht als “tip van de week’. Speciaal voor de vijfde verjaardag van Azertyfactor oogstte Vitalski uit alle tips een eigenzinnige bloemlezing. O.a. Christophe Vekeman, Anne Provoost, Elvis Peeters en Heidi Lenaerts verklappen waarom zij een bepaalde tekst tippen. Vitalski voorziet elke tekst van scherpzinnige commentaar.

Mijn kort verhaal ‘een dag als een ander’ werd in het boek gepubliceerd. Het verhaal werd in 2013 nog getipt door Saskia De Coster op het platform Azertyfactor. Vitalski schreeft het volgende over ‘een dag als een ander’:

De aanvang van het kortverhaal ‘Een dag als en anders’ is meeslepend om minstens drie redenen. Ten eerste worden we in het hoofdpersonage neergelaten langs een zeer intieme, zintuiglijke weg: we kruipen in zijn hoofd naar binnen op een ogenblik van vroeg ontwaken, waar de geest nog zweeft tussen dag en droom, en waar dus geen objectieve afleiding mogelijk is. Ten tweede vernemen we meteen van een dieper liggend gevoelen: het verwerkingsproces van een weduwnaar die, tegen het advies van zijn omgeving in, weigert om te lang te rouwen. En last but not least is dit verhaal spannend, doordat ons meteen wordt medegedeeld dat deze mens iets van plan is – wat dan wel precies, dat blijft ongewis, maar ‘hij hoeft maar enkele minuten vroeger te zijn dan de stroom van pendelaars’; die mens is dus wel degelijk iets van plaan… Een terrorist? Een hoerenloper? Onze nieuwsgierigheid groeit aan, naarmate bij de hoofdfiguur de adrenaline toenneemt.
Vervolgens gaat de ontwikkeling vrij snel: de man wil zich amuseren, zo blijkt, met een bepaald pervers spelletje op een openbaar toilet – naar het voorbeeld van George Michael? Opmerkelijk genoeg is dit pathetische vergrijp maar een tussenstap in de verhaallijn; al vrij gauw komen, met grote fataliteit, de uniformen hun gezag opeisen. Ontroerend is ten slotte dat er geen strafmaatregel volgt; meewarig wordt de man weer vrijgelaten, zo gênant maar ongevaarlijk als hij is. Waardoor zijn misdaad minder te maken heeft met onlust, dan wel met ouder worden, en alsmaar meer verward. Hoewel het hoofdpersonage bepaald onsmakelijk uit de hoek komt, kunnen we toch niet anders dan met hem sympathiseren. Letterkundig gezien is dat een hele krachttoer.